Als ik praat met zowel beleidsadviseurs als bijvoorbeeld wijkverpleegkundigen en ik bespreek een probleem in de zorg of een trend, dan wordt er al gauw gezegd: “Tja, het is complex”. Ik ben daar langzamerhand allergisch voor geworden. Ik heb het gevoel dat iedereen zich erachter verschuilt om maar niets te hoeven doen. Zo wordt het nooit wat met de zorg en het sociaal domein, als iedereen maar hetzelfde blijft doen, terwijl we wel zien dat het niet goed gaat zoals het gaat en de mensen om wie het gaat er niet gelukkig van worden.
Of nog erger: Dat zij niet geholpen worden of op een wachtlijst terechtkomen, ook al zijn de problemen nog zo groot. Als we de hete aardappel – lees: MENSEN – maar heen en weer blijven schuiven en ons steeds achter elkaar blijven verschuilen, dan helpen we niet degenen die het het meeste nodig hebben.
Neem nu dat gezin met die verwilderde tuin. Iedereen in de buurt loopt te mopperen, maar niemand doet wat. Integendeel, het gezin heeft continu ruzie met de buurt vanwege die tuin. Hoe komt dat? Moeder en zoons hebben licht verstandelijke beperkingen en de zoons hebben ook nog eens psychiatrische problemen. Hun begeleider is alleen maar bezig met het sussen van de buurt en de gemeente (a la Sjakie van de familie Flodder). Niemand onderneemt iets om het op te lossen. Totdat de gemeente een potje geld krijgt in het kader van de Village Deal en daarmee de opdracht krijgt om te gaan werken met eenvoudige oplossingen met gezond verstand. De Wmo consulenten krijgen de opdracht om simpelweg het probleem op te lossen en dat gebeurt dan ook. Ze geven een tuinbedrijf de opdracht om de tuin samen met het gezin op te knappen. Kosten: € 1.500. Hoeveel kost de eindeloze inzet van een Wmo begeleider? Mogelijk 5.000 per maand of meer.
Na het opknappen van de tuin heeft de begeleider minder uren nodig en kan gaan doen waar hij opdracht voor heeft, namelijk het ondersteunen van het gezin om te zorgen dat het psychosociaal beter met hen gaat en zij praktische handvatten krijgen om hun huishouden goed te draaien. Het gezin besluit zelfs om te gaan verhuizen naar een appartement zodat ze de tuin niet meer hoeven te onderhouden. Zo krijgen ze weer ruimte in hun hoofd omdat ze niet steeds met de buurt bezig hoeven te zijn. En er is weer rust in de buurt.
Een verzonnen verhaal? Nee, echt gebeurd in het zuiden van het land en ondergetekende heeft met behulp van de Effectencalculator dit verhaal mogen optekenen. De gemeente heeft hiervan geleerd dat je met eenvoudige oplossingen goedkoper uit kunt zijn en mensen gelukkiger kunt maken dan met alleen maar zeggen hoe complex deze casus is.
Recente reacties