Al heel lang voor de transities in het sociaal domein kampten de provincies en de stadregio’s met wachtlijsten en gezinnen met complexe problemen. De Bureaus Jeugdzorg van destijds en de hulpverleningsorganisaties kregen er geld bij, en nog eens geld bij en nog eens geld bij. De wachtlijsten liepen alleen maar op. Daarom blijft Anne roepen: Stop nu eens met die stelselwijzigingen en ga gewoon doen wat nodig is om kinderen en gezinnen weer blij te maken. Daarover heeft ze in 2020 deze blog geschreven naar aanleiding van de conclusies van het onderzoek van Sharon Stellaard, die net als zij concludeerde dat de stelselwijzigingen in de jeugdzorg niets hebben veranderd en dat een andere werkwijze, gericht op de mens, nodig is.

Daar is nu ook nog eens de Toeslagenaffaire bij gekomen, waarvan de Belastingdienst zegt dat de getroffen gezinnen niet eerder dan 2030 allemaal geholpen zullen zijn. Hoeveel ellende en volledig uit elkaar gevallen gezinnen levert dat wel niet op? En daarmee is opnieuw aangetoond dat niet opvoedproblemen in eerste instantie de oorzaak blijken te zijn van meervoudige problematiek in gezinnen, maar financiële problemen en als gevolg daarvan (dreigende) uithuiszetting. Daardoor hebben ouders geen ruimte meer in hun hoofd om hun kinderen te voeden en aandacht te geven. Logisch als je kijkt naar de pyramide van Maslow: Een dak boven je hoofd, voeding en veiligheid zijn de eerste levensbehoeften. Als je geen geld meer hebt dan ben je daar dus in de eerste plaats mee bezig.

Dus stop met systeemdenken en stelselwijzigingen. Ga mensdenken en los de bovenliggende problemen op, zeker in deze moeilijke tijden waarin steeds minder mensen genoeg geld hebben om van te leven en te wonen!