Soms komt een rechter in het sociale domein tot uitspraken die niet lijken te rijmen met de uitvoeringspraktijk, maar die wel rechtvaardiger lijken. Zo ook met een echtpaar in Rotterdam, waarbij in de bijstandsberekening, zoals gebruikelijk, rekening werd gehouden met het gezamenlijk inkomen.
De gemeente had de bijstandsuitkering ingetrokken van het echtpaar, nadat een van de partners vanuit een werkloosheidsuitkering werk had gevonden (20 uur per week). Wat dus mooi was, maar door het vervallen van de bijstand van de andere partner, viel hun gezamenlijke inkomen vanaf dat moment plotseling lager uit. De rechter beriep zich op de Participatiewet, waarin een vrijlatingsregeling gedurende een half jaar mogelijk is om werken aantrekkelijker te maken dan een uitkering en daarmee mensen te laten wennen aan een nieuwe inkomenssituatie. Onzes inziens is dit een goede zaak en stimuleert het inderdaad mensen om ook parttime aan het werk te gaan.
De gemeente Rotterdam verloor zowel de eerste rechtszaak als later in hoger beroep. Dit betekent dat alle gemeenten de uitvoeringspraktijk en de automatiseringssystemen moeten gaan veranderen omdat hierin geen rekening was gehouden met deze vrijlatingsregeling. Zo zien we wederom dat er een verschil is tussen systeemdenken en mensdenken. Terwijl de wetten in het sociale domein, in dit geval de Participatiewet, er zijn om mensen te ondersteunen en niet tegen te werken. Deze wetten bieden voldoende ruimte voor brede mogelijkheden tot ondersteuning. We zien echter dat veel overheden alles met verordeningen en beleidsregels hebben dicht geregeld. Dat is jammer want daarmee beperken ze zichzelf in de mogelijkheden.
Kom jij dit ook tegen in je eigen werkpraktijk? Benader dan jouw beleidsadviseur en ga in overleg hoe het beter geregeld kan worden voor jouw cliënten!
Recente reacties