Omdenken

Als ik voor het huis sta valt mij op dat ik bijna niet bij de voordeurbel kan. De bel hangt hoog en er staat een kliko onder. Ik reik over de kliko heen om mijn bezoek aan te kondigen en neem de rest van de situatie op. In het computersysteem had ik al gezien dat mijn cliënt verschillende voorzieningen gebruikt. Al langer ook. Langer dan onze organisatie bestaat en de Wmo onderzoeken voor de gemeente Amsterdam uitvoert en dus heb ik verder geen medische informatie gevonden of adviesrapportages kunnen inzien, maar ik heb wel zo mijn vermoedens…

Die blijken te kloppen. Een man in een rolstoel doet de deur open. Ik vertel wat mij opviel aan de deurbel en zeg dat hij dus nooit bij zichzelf op bezoek kan komen, omdat hij niet kan aanbellen. Hij laat een schaterlach horen en zegt dat hij ermee bezig is, omdat ook mensen van 1.50 m er moeite mee hebben. Ik lach heel hard terug en zeg dat ik 1.55 m ben.

Het is een prachtige woning, lekker ruim, goed doorgankelijk, het aanrecht is onderrijdbaar, de keukenkastjes hangen op grijphoogte en de badkamer is ruim genoeg om een rondje in te draaien met de rolstoel. De aanvraag waar wij het vandaag over gaan hebben betreft de drempels bij de voordeur en het hoogteverschil met de achtertuin. Heldere vraag, helder antwoord.

Ik krijg een mok kruidenthee en terwijl die staat af te koelen meet ik drempels op, maak foto’s en schets een plan voor in mijn advies en ondertussen kletsen we over van alles en nog wat en leer ik mijn cliënt wat beter kennen. Hij is een super zelfstandige en zelfredzame kerel met een gezond gevuld sociaal leven, bezig om van zijn passie zijn werk te maken. Zijn scootmobiel heeft hij ingeleverd toen hij merkte dat hij kilo’s ging verzamelen. Nu doet hij alles met zijn rolstoel en handbike, wat goed te zien is aan zijn bovenlijf. Hoe hij grotere afstanden aflegt, vraag ik. Met de metro, antwoordt hij. Als de lift het tenminste doet. Want als de lift het niet doet kom ik niet op het station. Soms kom ik niet meer van het perron af, omdat de lift bij mijn eindhalte kapot is. Dan wacht ik op de volgende metro en probeer het op het volgende station opnieuw. Soms kan ik met de roltrap.

“Gut”, zeg ik “wat een suffe situatie.” en in plaats van dat de man moppert over dit ongemak vertelt hij dat hij het vervoersbedrijf heeft geadviseerd iets te ontwikkelen waarmee reizigers van te voren kunnen checken op welk station de lift niet werkt, zodat ze gericht hun reis kunnen plannen. “Een extra feature in de 9292OV app, zeg maar.”

Over omdenken gesproken…

gastblog van Sandra M.E. Jacobs